Nasıl oldu hatırlamıyorum, okulun en güzel kızını araklamıştım.
Giydiği tişörtler küçük, memeleri büyüktü. Öbek öbek toplanmış erkeklerin yanından geçip giderdi ve ben bilirdim ki hepsi sohpeti keserdi, nefesleri ağırlaşır, onun beyaz, löpçük gibi bacaklarını izlerlerdi.
Ve ben sürekli olarak onun gözlerinin içine bakıyordum. Zıpla diyordu, zıplıyordum. Koş diyordu, koşuyordum. Bir gün bana verebileceği (kalbini) ihtimali ile yaşıyordum.
Otururken falan mesela bazen memeleri kolumun dış tarafına doğru sürter gibi oluyordu, emin olamıyordum. Sürtüyor muydu, sürt müyor muydu? Bir an bana sarılacak gibi yapıyor, tamam bir saniye sonra sarılacağız derken kıçını (ki pek güzeldi) dönüp gidiyordu.
Seke seke gidiyordum peşinden. "Bir dahaki sefere mutlaka" diyordum.
Bir dahaki sefere hiçbir zaman olmadı.
Gıdısından bir öpücük ve saçlarını okşama izinim arasında iki ay zaman geçiyordu.
Bir de bizim mahelleye hiç gelmiyordu. Ben gidiyordum hep ona, otbüs,dolmuş, minbüs.
21 yaşındaydım. saçların beyazlamaya başlamıştı. Kilo verdim, hastalandım. Doktor "kalbinde ritim sorunu olmuş" dedi.
Ha verdi ha verecek, ha öptü ha öpecek derken.
İndir malafatı, kaldır malafatı derken...
asabiyet gelmişti, müsekkin bağımlısı olmuştum.
askere giderken icq kurdum bilgisayarına. çarşıya çıkarım, çet yaparız dedim.
7 ayda birsürü kişiyle tanışmış. tanıştıklarının üçüne de vermiş.
mınakodumun orospusu.
ve ne alaka demiyin ama
feci şekilde o günleri hatırladım
mına kodumun lincoln'ü.
sitigit cehennemin dibine git.
gidişin olsun,
dönüşün olmasın...
